ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

Ο Άγιος Χριστόδουλος καταγόταν από τη Βάλτα της Κασσάνδρας, τη σημερινή Κασσάνδρεια. Από μικρό παιδί πήγε στη Θεσσαλονίκη και έμαθε τη δουλειά του αμπατζή, ήταν δηλαδή κατασκευαστής ενδυμάτων από χοντρό μάλλινο ύφασμα. Πήγαινε με τους άλλους αμπατζήδες σε διάφορα περιοχές για εργασία και πάλι επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη. Κάποτε όταν βρέθηκε σε κάποιο ταξίδι στη Χίο αγόρασε έναν ξύλινο σταυρό. Τον έδωσε σ’ έναν αγιογράφο, τον ζωγράφισε και τον πήγε στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, διότι ο καντηλανάφτης ήταν φίλος του. Εκείνες τις μέρες έτυχε να εξισλαμίζεται ένας Βούλγαρος.

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΣΠΡΟ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΤΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΓΡΑΦΟ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ

Σ΄ ένα χωριό, επί Τουρκοκρατίας, έτυχε να γυρίζει ένα αραπάκι στους δρόμους χωρίς να έχει κανέναν δικό του. Πήγαινε από δω, πήγαινε από κει και το έδιναν να φάει και κανένα ξεροκόμματο. Οι χωρικοί το αγάπησαν το αραπάκι γι’ αυτό παρακάλεσαν τους προύχοντες να κάνουν κάτι για το άμοιρο το ορφανό.

Μαζεύτηκαν λοιπόν οι προύχοντες του χωριού για να δουν τι θα κάνουν με το καημένο το ορφανό.

Μετά από σκέψη και συζήτηση αποφάσισε ένας που ήταν πιασμένος καλά και είχε και ένα μπακάλικο και ήταν και άτεκνος να το πάρει κοντά του.

ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΗΣ ΤΟ ΦΑΪ

Κάποτε ένας απλός χωρικός παντρεύτηκε. Ήταν άνθρωπος δουλευτάρας. Νύχτα πήγαινε στη δουλειά, νύχτα γύριζε. Η γυναίκα του στο σπίτι που απόμεινε, μαγείρευε για να μη του λείπει το φαγητό του. Έπρεπε να τρώει καλά για να αντέχει στην καθημερινή κοπιαστική δουλειά του. Μα η καημένη εκεί που έφκιανε το φαγητό της πάντα αστοχούσε να βάλει νερό αρκετό με αποτέλεσμα το φαί της να είναι πάντα τσικνισμένο.

Ο καημένος ο άντρας της, απλοϊκός όπως ήταν, συνήθισε το φαγητό το τσικνισμένο και το τρώγε και το νοστιμευότανε μάλιστα. Μόλις επέστρεφε από τη δουλειά, έτρωγε τσικνισμένο φαϊ και ευφραινόταν.