Η αγάπη, ο δράκος και η νεράιδα

Ήταν κάποτε ένας δράκος. Ποτέ δεν είχε την συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σπηλιές.. Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο. Πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να πετά φλόγες. Μια μέρα λοιπόν, μια νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του.. Ο δράκος ξαφνιάστηκε.

Το μυρμήγκι κι ο τζίτζικας

«Κρύο και βαρυχειμωνιά πέσανε μια μέρα στον Όλυμπο. Το μυρμήγκι, που είχε κάνει τις προμήθειες του από το καλοκαίρι, καθότανε ήσυχο στη φωλιά του. Μα το τζιτζίκι, τρέμοντας από το κρύο κι απ΄την πείνα, παρακαλούσε το μυρμήγκι να του δώσει κι αυτουνού να φάει για να μην ψοφήσει της πείνας.

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΣΠΡΟ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΤΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΓΡΑΦΟ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ

Σ΄ ένα χωριό, επί Τουρκοκρατίας, έτυχε να γυρίζει ένα αραπάκι στους δρόμους χωρίς να έχει κανέναν δικό του. Πήγαινε από δω, πήγαινε από κει και το έδιναν να φάει και κανένα ξεροκόμματο. Οι χωρικοί το αγάπησαν το αραπάκι γι’ αυτό παρακάλεσαν τους προύχοντες να κάνουν κάτι για το άμοιρο το ορφανό.

Μαζεύτηκαν λοιπόν οι προύχοντες του χωριού για να δουν τι θα κάνουν με το καημένο το ορφανό.

Μετά από σκέψη και συζήτηση αποφάσισε ένας που ήταν πιασμένος καλά και είχε και ένα μπακάλικο και ήταν και άτεκνος να το πάρει κοντά του.

Ο ΓΚΙΩΝΗΣ

 

Ήτανε μια φορά δυο αδέρφια, και ο ένας απ’ αυτούς ήταν δραγάτης στ’ αμπέλια. Ο άλλος, που τον έλεγαν Αντώνη, του είπε μια φορά:

- Απόψε θα έρθω και θα σου κλέψω σταφύλια.

            Και εκείνος του απάντησε:

- Έρχεσαι, μα σε ντουφεκίζω!!!

            Πραγματικά το βράδυ, ο Αντώνης πήγε και δοκίμασε να κλέψει σταφύλια. Ο αδερφός του τού έριξε μια στον αέρα για να τον φοβίσει, όμως χωρίς να θέλει τον πέτυχε, και όταν ζύγωσε κοντά, τον βρήκε σκοτωμένο.

Ή ΑΡΡΩΣΤΗ ΕΙΜΑΙ Ή ΘΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΩ

 

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια γυναίκα που έλεγε ψέματα στον άντρα της, πως ήταν άρρωστη. Κάθε μέρα μόλις έφευγε ο άντρας της από το σπίτι για να πάει στη δουλειά του, αυτή τηγάνιζε 10 αβγά και έτρωγε και έπινε και μια κανάτα κρασί.

            Μια μέρα ο άντρας της κρύφτηκε και την παρακολούθησε από το φεγγίτη. Μόλις πήγε αυτή να πάρει κρασί από το κελάρι της έριξε άλλα 10 αβγά στο τηγάνι.

Η ΔΕΚΑΟΧΤΟΥΡΑ

 Υπάρχουν διάφορες ιστορίες για τα ζώα και τα πουλιά. Η κάθε περιοχή έχει τη δική της εκδοχή και εξήγηση για το πώς προέκυψε το ζώο ή το φυτό.

Η τυφλή και η ανθρωπιά της

Μια μέρα σε μια πόλη της Αμερικής που είχε μεγάλη φτώχεια, βγήκε στο ιερό βήμα της εκκλησίας και μιλούσε στο κήρυγμα του ο ιερέας για το καθήκον που έχει ο κάθε πιστός να βοηθάει το συνάνθρωπό του που έχει ανάγκη. Τα λόγια του ήταν ωραία και συγκινητικά, κι έτσι πολλοί χριστιανοί, μετά το τέλος της Θείας λειτουργίας πήγανε να του δώσουνε ότι μπορούσε ο καθένας.

Όμως η έκπληξη του παπά έγινε μεγάλη όταν ανάμεσα σ’ αυτούς, τον πλησίασε και μια τυφλή κοπέλα, την οποία οδηγούσαν κάποιοι άλλοι. Την κοπέλα αυτή την ήξεραν για πολλή φτωχή. Οπότε σε όλους η απορία ήταν έκδηλη. Πώς ήταν δυνατό η συγκεκριμένη κοπέλα να βοηθήσει;

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ

 

Την παρακάτω ιστορία που θα διαβάσετε μου την έστειλε ένας φίλος από κάποιο νησί των Επτανήσων. Μου άρεσε και τη δημοσιεύω.

Τα σύνορα της Ιστοσελίδας άρχισαν να διευρύνονται. Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Σκοπός μου ήταν να καταγράψω στοιχεία που σχετίζονται με τη Χαλκιδική. Όμως οτιδήποτε έχει σχέση με την παράδοση, την Ιστορία και τη Λαογραφία θα το αναρτώ, από όποιο μέρος της Ελλάδας και αν είναι.

«Ήταν κάποτε ένας πλούσιος αφέντης στα Επτάνησα που είχε πολλά χρήματα. Όμως η άσωτη ζωή και οι σπατάλες του τον οδήγησαν σε άθλια οικονομική κατάσταση. Εκεί που είχε πολλά χρήματα, γιόμισε χρέη. Πούλησε όλα τα υπάρχοντά του για να ξεχρεώσει, εκτός από το πατρικό του σπίτι.

Ο Θανάσης, ο πατέρας και ο παππούς

Ζούσε κάποτε ένας γέρος φτωχός και ανήμπορος από τα γηρατειά. Έμενε μαζί με το γιο του που τον είχε μοναχοπαίδι. Από κείνον περίμενε βοήθεια και προστασία.

Αυτός όμως τον βαρέθηκε και χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία αποφάσισε να τον διώξει από το σπίτι. Μόλις του το ανακοίνωσε ο γέρος τον ρώτησε:

- Και πού να πάω γιε μου;

- Εσύ ξέρεις. Πήγαινε όπου θες…

- Πώς θα τα βγάλω πέρα; Είμαι φτωχός και ανήμπορος.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ Η ΣΦΥΡΙΧΤΡΑ

«Πριν κάμποσα χρόνια οι συγκοινωνίες στα Ζερβοχώρια δεν ήταν όπως είναι σήμερα. Δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και λεωφορεία. Οι μετακινήσεις των ανθρώπων γίνονταν με τα γαϊδούρια – στην καλύτερη περίπτωση – ή με τα πόδια.

Δρόμοι δεν υπήρχαν ασφαλτοστρωμένοι. Μόνο κάποιοι χωματόδρομοι και πολλά μονοπάτια.

Για να πας στον Πολύγυρο ή στην Αρναία χρειαζόσουν πολλές ώρες περπάτημα. Γι’ αυτό κάθε φορά που κάποιος ήταν να πάει στη Μεγάλη Πόλη ή στα παραπάνω μέρη ενημερώνονταν όλο το χωριό με αποτέλεσμα οι συγχωριανοί να δίνουν παραγγελίες.