Ο Θανάσης, ο πατέρας και ο παππούς

Ζούσε κάποτε ένας γέρος φτωχός και ανήμπορος από τα γηρατειά. Έμενε μαζί με το γιο του που τον είχε μοναχοπαίδι. Από κείνον περίμενε βοήθεια και προστασία.

Αυτός όμως τον βαρέθηκε και χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία αποφάσισε να τον διώξει από το σπίτι. Μόλις του το ανακοίνωσε ο γέρος τον ρώτησε:

- Και πού να πάω γιε μου;

- Εσύ ξέρεις. Πήγαινε όπου θες…

- Πώς θα τα βγάλω πέρα; Είμαι φτωχός και ανήμπορος.

- Να βρεις κάτι να κάνεις ή κάνε ελεημοσύνη!

Ο λύκος και ο ερωδιός

Ένας λύκος, καθώς έτρωγε ένα αρνάκι, κατάπιε κατά λάθος ένα κοκαλάκι, που του στάθηκε στο λαιμό. Όσο κι αν προσπάθησε δεν μπόρεσε να το βγάλει κι έτρεχε πάνω – κάτω να βρει κάποιον να τον βοηθήσει. Κανένα όμως από τα ζώα δεν ήθελε να βοηθήσει το λύκο.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....

και αγαπούσε ένα αγοράκι.
Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.
Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.
Παίζανε και κρυφτό
Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.
Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...
πάρα πολύ.

"ΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΟΝΤΑΝ ΠΟΥΛΙΑ"

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς κι είχε δεκατρία παιδιά: δώδεκα αγόρια κι ένα κοριτσάκι. Πέθανε η βασίλισσα κι ο βασιλιάς ξαναπαντρεύτηκε. Πήρε μια κακιά γυναίκα, που δεν τ’ αγαπούσε καθόλου τα παιδιά, κι ήταν και μάγισσα. Σ’ αυτό το μεταξύ γίνηκε πόλεμος κι ο βασιλιάς έφυγε πολύ μακριά. Τότε η κακιά μητριά, που εχθρευόταν τα παιδιά, άλειψε την κόρη με πίσσα και την έδιωξε απ’ το παλάτι.

Η βασιλοπούλα περπατούσε περπατούσε κι ηύρε ένα ποταμάκι με κρουσταλλένιο νερό. Νίφτηκε εκεί, βγήκαν οι πίσσες και γίνηκε πιο όμορφη απ’ ό,τι ήταν πριν. Ξαναπήρε το δρόμο η καημένη και περπατούσε μέρα νύχτα.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

 

«- Θα σου πω μια ιστορία, άρχισε ο Άγιος. Μια φορά ήταν μια χώρα. Όμορφη, πανέμορφη, όπως είναι οι βασιλοπούλες στα παραμύθια. Τη λέγανε Μακεδονία, μάνα είχε την Ελλάδα κι είχε αφέντη της το Μεγαλέξαντρο. Μα, σαν όμορφη που ήτανε, πολλοί τη λαχταρούσανε. Και περισσότερο αυτοί που είχαν γειτονιά μαζί της.

Η ΠΟΝΗΡΗ ΚΑΛΙΑΚΟΥΔΑ

 

Πριν πολλά χρόνια, όταν οι άνθρωποι πίστευαν σε πολλούς θεούς, τα πουλιά παρουσιάστηκαν στον αρχηγό των θεών το Δία και τον παρακάλεσαν να τους δώσει έναν βασιλιά.

            Ο Δίας τότε όρισε μια μέρα να παρουσιαστούν όλα τα πουλιά μπροστά στο θρόνο του και όποιο ήταν το ωραιότερο θα το διόριζε βασιλιά των πουλιών. Το μήνυμα αυτό του Δία αναστάτωσε τα πουλιά. Έτρεξαν όλα στην ακροποταμιά και άρχισαν να λούζονται, να γυαλίζουν τα φτερά τους και να ετοιμάζονται για τη μεγάλη μέρα.

Ο βασιλιάς και το βασιλόπουλο

Το συγκεκριμένο παραμύθι που θα διαβάσετε παρακάτω μου το είπε ο πατέρας μου πριν πολλά χρόνια. Αρκετές φορές το ανέσυρα από τη μνήμη και το είπα σε μαθητές και στα παιδιά μου, όμως ποτέ δεν το κατέγραψα κάπου επειδή δεν ήταν δικό μου. Ας με συγχωρήσει ο δημιουργός αυτού του παραμυθιού γιατί η μνήμη μου σε κάποια σημεία αδυνατεί να θυμηθεί τα λόγια τα πρωτινά του πατέρα μου. Στα σημεία εκείνα προσθέτω δικά μου γεγονότα και στοιχεία για να μπορέσει να έχει αλληλουχία και ροή το συγκεκριμένο παραμύθι.

Η χώρα των παιδιών

 

Σήμερα έψαχνα τα χαρτιά μου για να βρω ένα έγγραφο που χρειαζόμουν. Μέσα στα χαρτιά που ανακάτεψα βρήκα και ένα παραμύθι που είχαν γράψει μαθητές μου πριν από 15 περίπου χρόνια. Μόλις το διάβασα ένιωσα κάπως. Νομίζω ότι αξίζει να το διαβάσετε. Τους συγκεκριμένους μαθητές δεν τους ξαναείδα. Ας είναι καλά όπου κι αν βρίσκονται.

Η ΑΡΙΣΤΕΙΑ, Η ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ